Er is alleen nog maar gevoel

De motor trilt over de grindstukjes van de snelweg. Een oudere bak, maar zo voel je tenminste waar je rijdt. Rijden is een beleving, een communicatie tussen jou, de motor en de weg. De zomerwarmte laat de horizon verdwijnen. Alsof de wereld aan zijn randen vervaagd.

Ik begeef mij in de sensatie dat er niks is buiten mij. Buiten mijn gezichtsveld. De woestijn getuigd niet van leven. Behalve de kolossale rotsen, aangetast door de wind, die mij gadeslaan. De motor schreeuwt een geluid dat niks anders kan zijn dan onverbiddelijke stilte. De weerkaatsing van de geluidsgolven op de canyon verraden de tijdsloosheid van de omgeving. Van mijn wereld.

Zelfs ik als individu vervaag in het plaatje. Ik zie mij van bovenaf. Een motor met bereider, zo levendig als de rosten om me heen. Als de weg. Misschien beweeg ik niet eens. Als de wereld ophoudt bij de horizon, dan zit ik vast in het midden ervan. Onvermurwbaar.

Mijn gedachtes stoppen.

Hoe weet je of je ouders nog van je houden?

“Eten, dat is belangrijk.”

Frank zwaait met zijn groente-lolly alsof het zijn punt bevestigd.

“Als je je vervelend voelt, ligt dat waarschijnlijk aan je darmflora.”

Gijs zwijgt, Frank lijkt erg overtuigd, het zou onbeleefd zijn om hem te onderbreken.

“Het punt is. Je bacteriën zijn erg gevoelig voor wat je eet. Het is dat.. Het is zo dat wanneer je veel vlees eet, je bacteriën krijgt die goed vlees kunnen verwerken. En die bacteriën. Het punt is dat, zij sturen seinen naar je hersenen. Als je vlees ziet, dan sturen ze seinen dat je die wilt eten. Dus als je veel vlees eet, dan wil je nog meer vlees eten omdat je bacteriën die seinen sturen. Snap je?”

“…”

“Snap je?”

Gijs knikt.

“Het punt is dus. Als je te veel vlees eet, dan gaan al je andere bacteriën dood. Want die kunnen geen vlees eten. Dus je wilt alleen maar meer vlees eten als je veel vlees eet. Dus te veel vlees eten is slecht voor je, want dan heb je geen andere bacteriën meer. In je darmen bedoel ik. Bijvoorbeeld groente-bacteriën, die gaan allemaal dood als je te veel vlees eet. En omdat je dan geen groente-bacteriën meer hebt, krijg je ook geen seinen meer dat je groente wilt eten. Dus, het punt is dat je bacteriën.. Je bacteriën beïnvloeden jou. Op heel veel manieren. En als je te veel van dezelfde hebt – in je darmen hè – dan voel je je slecht over jezelf. Dus weet je hoe je dat tegengaat?”

“…”

“Door veel verschillend eten te eten. Dat moet je echt doen. Het punt is, daarom heb ik deze green-branche:”

Frank houdt de lolly omhoog.

“Daar zitten meer dan 50 verschillende citrus-, kool-, en wortelsoorten in. Twintig waarvan bewezen is dat ze je langer laten leven. En voor elke die ze er een maken, planten ze een boom in Congo.”

Frank komt opeens op een geweldig idee.

“Ik geef je er wel eentje mee, dan kan je zelf kijken hoe het is.”

“Nou…”

Frank haalt wild zijn tas van zijn rug af, graait er een gelijksoortige lolly uit –

“Deze is wat minder geconcentreerd, dus hij is een stuk beter om mee te beginnen.”

– en drukt het in Gijs’ hand.

“…”

“Dus beantwoord dat je vraag? Wat was je vraag ook alweer?”

De geur laat je kokhalzen

Lul

Lelijk!

“Je weet niet wat je aan het doen bent.”

“Lekker constructief van je.”

“Ik zou hetzelfde over jou willen zeggen, maar dat is dus het probleem.”

Anne kijkt verontwaardigd naar zijn knutselpartner. Hij staat op het punt om iets te zeggen. Maar Moos onderbreekt hem.

“Jij een sassy opmerking, ik een sassy opmerking.”

“Jij hebt er twee. Ik een”

“Maar jij kan niet eens een vogelhuisje in elkaar zetten.”

Anne gooit verontwaardigd zijn handen in de lucht.

“Fix jij het dan!”

“Ik dacht dat je een man was.”

Moos grist de hamer uit Annes hand voordat hij iets terug kan zeggen. Dat houdt Anne niet tegen.

“En ik dacht dat jij een vriendelijke meid was.”

“Ik hou van je”

“Zeg eens iets.”

“Oke.”

Sherloque draait haar hoofd naar rechts.

“Dan had je net zo goed niks kunnen zeggen.”

Sima blijft naar voren staren.

“Ik deed mijn best.”

“Doe beter je best.”

De ondergaande zon laat de ogen van Sima glinsteren. Ze sluit haar ogen om de laatste zonnestralen gevangen te nemen achter haar ooglid.

“Ik kan niet zomaar uitdrukken hoe dit voelt.”

Ze pauzeert.

Voor een tijdje.

“Het hart heeft haar eigen ritme. Haar eigen…”

Sommige woorden zijn te ingewikkeld om uit te kunnen drukken in klinkers en medeklinkers.

Sherloque neemt daar geen genoegen mee.

“Dat is niet hoe het werkt. Als je het niet kan uitdrukken bestaat het niet.”

Sima opent vragend een van haar ogen. De andere kijkt nog naar de zon.

“Wat je voelt”, legt Sherloque uit, “bestaat niet echt, het is slechts een ervaring. Je moet het kunnen uitdrukken, anders kan het nooit zijn impact maken op de wereld.”

Sherloque draagt een hoge stoffen hoed met ruitjespatroon. Haar lange, blonde haar ligt opgehoopt op haar hoofd, verstopt onder die hoed.

Sima gaat liggen, de actie maakt een holle klank als haar ruggengraat het metalen dak van de vrachtwagen raakt. Haar beide ogen staren nu naar de avondlucht. Zonneschijn is moeilijk te bewaren.

“Wat is deze avond behalve ervaringen?”

“-Niks”

De buik van het liggende meisje gaat langzaam op en neer. Ze neemt lange togen in. Houdt ze binnen. En ademt ze heel voorzichtig, geluidloos, uit.

Sherloque kijkt ernaar. Ze draagt de stilte niet. Haar retoriek verklaart haar niet waarom haar blozende wangen water duwen naar haar ogen.

Een ster valt.

“Wil je het ook beleven?”

Sima wijst met haar ogen naar de lege plek naast haar.

Het metalen dak maakt een tweede, holle klank.

Sina’s fluisterende stem kriebelt aan Sherloques oren.

Net zo comfortabel als dat het lelijk is.